จะทำงานให้สำเร็จ จงอย่ากลัวเจ็บ

จะทำงานให้สำเร็จ

จงอย่ากลัวเจ็บ

ในทุกย่างก้าวของการดำเนินชีวิตที่ผ่านมา และกำลังจะผ่านไป เราทุกคนล้วนแล้วแต่เคยบาดเจ็บกับสิ่งที่เราได้ลงมือทำ

เริ่มแต่

ย้อนกลับไปสมัยที่เรายังเด็ก กว่าเราจะเริ่มยืนตั้งไข่ได้ เราก็ล้มแหมะ ก้นลงพื้นไม่รู้กี่รอบ เหมือนเพลงที่ได้ยินผู้ใหญ่ร้องยามเราเป็นเด็กว่า

“ตั้งไข่ล้ม ต้มไข่กิน ไข่ตกดิน เก็บกินไม่ได้”

เปรียบเทียบเด็กทารกที่กำลังหัดยืน หัดเดิน ล้มหน้าคว่ำกันกี่รอบ ร้องไห้งอแงด้วยความเจ็บจากการล้มสักกี่ครั้ง นับไม่ถ้วนกันเลยทีเดียว

แต่สุดท้าย .. เราก็ยืนได้ เดินได้ด้วยขาของเรา ไม่ต้องพึ่งรถหัดเด็กเดิน ไม่ต้องจับมือพ่อแม่ ยามที่กลัวหกล้ม

หรือแม้แต่การหัดเขียนตัวหนังสือ พ่อแม่ต้องคอยจับมือเรา ให้ลากเส้นไปตามที่มือพ่อแม่จะพาไป จากนั้นก็ลากตามรอยจุด จนเขียนเองได้

แล้วเราเคยมีสักครั้งไหมคะ ที่จะหยุดคิดว่า เราคงเดินไม่ได้ เขียนไม่ได้

หรือมีใครสักคนหรือไม่ ที่ยืน เดิน เขียนได้โดยไม่เริ่มนับหนึ่ง เกิดมาจากท้องแม่ คุณหมอทำคลอดเสร็จ เดินได้ หรือจับปากกาเขียนชื่อตัวเองเลย

ถ้าใครตอบว่ามี คงต้องตามให้โทรทัศน์ไปถ่ายออกรายการ คนบ้าหวยคงไปจุดธุปบูชาขอเลขกันจ้าละหวั่นละทีนี้

อีกตัวอย่างหนึ่งที่รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดก่อนความสำเร็จ นั่นก็คือการหัดถีบจักรยาน เราล้มไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง กว่าเราจะทำให้ยกเท้าขึ้นจากพื้น ปั่นจักรยานให้มันไปข้างหน้า ประคองสองล้อพร้อมน้ำหนักตัวเราให้ไปข้างหน้าและทรงตัวอยู่ได้โดยไม่ล้ม เข่าและข้อศอก ถลอกปอกเปิก จนบางคน เป็นรอยแผลเป็นจารึกถึงความพยายามจนสำเร็จอยู่ถึงทุกวันนี้

ความสำเร็จไม่ได้ได้มาง่าย ๆ แต่ก็ไม่ยากที่จะไขว่คว้า แค่เพียงแต่ เราไม่กลัวที่จะเริ่มและล้ม จำไว้เสมอว่า

 

 จะทำงานให้สำเร็จ จงอย่ากลัวเจ็บ